Adrien Brody: “Ik begreep de strijd van een immigrant door de ervaring van mijn moeder”

Waarom besloot je deze film te maken?

De waarheid is dat het Brady Corbet was die mij heeft uitgekozen. Ik was erg enthousiast toen ik het script las, ongeveer 5 jaar geleden. Op dat moment voelde ik dat ik een sterke emotionele band had met het materiaal en dat ik ook perfect was voor de rol. Ik kon me namelijk goed voorstellen hoe moeilijk het is voor een immigrant om te werken, dankzij de ervaringen van mijn moeder. Zij vluchtte met haar ouders uit Hongarije tijdens de revolutie van 1956 en kwam met hen mee naar de Verenigde Staten. Ik ben opgegroeid met Hongaars als voertaal en heb mensen ontmoet met unieke kenmerken die bij die cultuur horen. Dit alles gaf mij een dieper inzicht in wie Laszlo is. Nu ik volwassen ben, kan ik de Hongaarse dialecten verkennen en op zoek gaan naar waarheden die mij helpen een man uit dezelfde tijd als mijn grootvader te portretteren. Ik had al die dingen tot mijn beschikking en ik wist dat het essentieel zou zijn om met z'n allen iets authentieks te creëren.

Hoe zou je de shoot omschrijven?

Het filmen van The Brutalist was voor mij om meerdere redenen een bijzondere ervaring, waaronder de overeenkomsten met mijn eigen familiegeschiedenis. Dat is trouwens een universeel thema, omdat veel mensen kinderen van immigranten zijn. Mijn moeder is ook een kunstenaar. Ze is fotograaf en heeft haar leven gewijd aan haar werk, om een ​​erfenis achter te laten. Bovendien was het mij altijd duidelijk hoe haar eerdere ervaringen niet alleen haar werk hebben beïnvloed, maar ook de manier waarop zij de wereld ziet. Ik denk dat het mijn eigen werk en mijn keuzes als acteur heeft beïnvloed. Het was dan ook bijzonder dat ik die overeenkomsten in mijn interpretatie kon opnemen.

Vindt u het op dit punt in uw carrière moeilijk om dit soort projecten te vinden?

Het is altijd een uitdaging. We willen altijd voorstellen vinden die een diepe betekenis hebben. Daarom is het filmen van een film als The Brutalist iets heel diepgaands. Wij die bij de opnames aanwezig waren, waren allemaal enorm ontroerd door de ervaring. Het was op veel manieren transformerend, verjongend en inspirerend. Ik vind dat het werk van Brady Corbet een nieuwe dimensie aan cinema geeft. Wat hij met weinig middelen heeft bereikt, is verrassend, want het vertelt een zeer ambitieus en menselijk verhaal. Hij heeft zich voorgenomen om het te doen zonder enige angst, en hij heeft het gedaan met veel complicaties en opofferingen. Hij is erg dapper geweest en ik applaudisseer voor hem. Het was een 7 jaar durende odyssee voor hem en zijn vrouw en creatieve partner Mona Fastvold. In mijn geval was het zo dat toen ik het script voor het eerst kreeg, het niet tot uitvoering kwam. Wonder boven wonder boden ze het me opnieuw aan.

Wat Brady Corbet met weinig middelen heeft bereikt, is verrassend, omdat hij een zeer ambitieus en menselijk verhaal vertelt.

Wat heb je geleerd over architectuur en doorzettingsvermogen door deze rol te vervullen?

Ik heb al heel lang een passie voor architectuur en design en heb er veel respect voor. Door mij in de schoenen van Laszlo te scharen, ben ik die wereld beter gaan begrijpen. Ik kon aan hem zien hoe elke kunstenaar zijn eigen ervaringen in zijn werk verwerkt. De context van dit verhaal gaat voor een groot deel over de manier waarop de architectuur na de oorlog beïnvloed werd door de trauma's die het conflict met zich meebracht. Wat Laszlo doet, heeft een symbolisch karakter. Die holle, spelonkachtige binnenkanten zijn een symbool van wat er verloren is gegaan en vertellen op een bepaalde manier over de leegte die hij als mens in zich draagt. En zijn spirituele zoektocht naar het hogere is terug te zien in de hoogten en in de omgang met licht, allemaal als een vorm van artistieke expressie die getuigt van zijn persoonlijke reis.

Ziet u een parallel tussen Laszlo’s verlangen om een ​​erfenis achter te laten als architect en uw eigen verlangen als acteur?

Natuurlijk. Ik denk dat deze film veel creatieve zielen aanspreekt en ook onze eigen behoefte om tot andere voorstellen te komen. Het is een film die heel persoonlijk kan zijn voor iedereen met artistieke interesses die ervan droomt iets van grote betekenis achter te laten. Zoals een architect een visie heeft die hem ertoe aanzet een onuitwisbare structuur te creëren, zo proberen acteurs in films en filmmakers iets tastbaars achter te laten dat relevant blijft, ondanks het verstrijken van de jaren. Dat brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee, en als je de kans krijgt, kan dat heel troostrijk zijn, zoals in deze film. Er zijn weliswaar veel historische verwijzingen, maar het zijn zaken die vandaag de dag nog steeds relevant zijn en die getuigen van onrecht, van de strijd van kunstenaars en van mensen met verschillende achtergronden en etnische groepen. Dat is het doel dat ik als acteur heb. Daarom doe ik dit en daarom heb ik mijn leven gewijd aan het vinden van momenten als deze, waarop ik eropuit kan trekken en de mensen met wie ik heb samengewerkt tijdens hun creatieve avontuur kan steunen.

In hoeverre heeft het werken aan The Brutalist jouw visie veranderd op wat je tegenwoordig met een budget van negen miljoen euro kunt bereiken?

Eerlijk gezegd overtrof Brady al mijn verwachtingen. Niet alleen omdat hij wist te besparen op de manier waarop hij zijn opnamen maakte, op het budget en op de locaties, maar ook omdat hij een echte visionair is. Het is niet zo dat iedereen met VistaVision kan filmen. Een goede vriend van mij, een bekende regisseur, heeft het geprobeerd, maar hij wees het af omdat iedereen hem vertelde dat het te omslachtig en ingewikkeld was, omdat je speciale apparatuur nodig hebt. Maar zodra Brady ergens zijn zinnen op heeft gezet, is er geen houden meer aan om het anders te doen. Hij wist dat VistaVision een unieke manier was om dit verhaal te vertellen. Het is een systeem dat werd bedacht toen de film begon en dat sinds 1961 niet meer in een Amerikaanse film is gebruikt. In dit geval zorgde het ervoor dat we meteen het gevoel hadden dat we in een andere tijd leefden, maar dat wat je zag tegelijkertijd heel echt was. Zelfs de camera is enigszins brutalistisch. Het lijkt op een Duits machinegeweer. Het celluloid wordt horizontaal geladen en maakt tijdens het rollen het geluid van een gigantische naaimachine. Hierdoor voelden we de aanwezigheid van het verleden op de set. Zelfs met dat lawaai was het visueel niet storend, omdat het ons het gevoel gaf dichter bij de waarheid te staan. Als je op locatie filmt in plaats van op een studio, worden de gevoelens en geesten van de plek weer heel echt. Het is veel beter dan een valse muur. In plaats daarvan werk je met echte muren met kogelgaten die overgebleven zijn van eerdere oorlogen. Er is sprake van echte erosie en overblijfselen van een leven die je helpen het moment opnieuw te beleven. Ik denk dat dit allemaal van invloed is geweest op het uiteindelijke resultaat van de film. Brady heeft goed over alles nagedacht en een geweldig creatief team samengesteld. Wij hebben dit verhaal allemaal met vindingrijkheid en creativiteit kunnen vertellen. Judy Becker, die deze unieke bouwwerken en de voor het brutalistische tijdperk karakteristieke inrichting ontwierp, heeft er veel werk en creativiteit in gestoken en moest daarbij altijd omgaan met beperkte middelen. Uiteraard was de bijdrage van de director of photography, Lowell Crawley, erg belangrijk, omdat hij met de camera zag wat Brady wilde en hij ons volgde in wat we met dat enorme apparaat deden, wat iets innovatiefs en moois was.